Vrijwilliger Kees van der Meer ademt natuur
Kees van der Meer is al 20 jaar vrijwilliger bij Natuurmonumenten en daar gingen vele jaren natuurbeheer aan vooraf. Kees: “Begonnen met mijn voeten in de modder. Zo leer je hoe natuur beheerd moet worden. Het geeft me met een goed gevoel dat ik een rol heb mogen spelen in de totstandkoming van natuurontwikkelingsproject Plan Tureluur en herstel van de dynamiek in de duinen. In de beheergebieden van de Zeeuwse Delta is de natuur altijd dichtbij en kunnen we ons gelukkig voelen wanneer we een roofvogel zien of als een vlinder met ons mee dartelt.”
Tekst Ans Goorden
Groen loopt als een rode draad door het leven van Kees. Daar lijkt het eerst nog niet op als hij als boerenzoon opgroeit. “Eigenlijk wilde ik voetballer worden, maar het werd een politieopleiding. Dat bleek toch niet helemaal aan te sluiten bij wat ik wil.”
Zijn politiediploma komt wél van pas als hij toezichthouder wordt bij Watermaatschappij Zeeland, in de duinen op Goeree-Overflakkee. Daar begint zijn leven in natuurbeheer en -bescherming. In 1980 verruilt hij zijn baan voor die bij Natuurmonumenten in het gebied Slot Haamstede en Zeepeduinen. “Daar leerde ik als toezichthouder en veldmedewerker van districtsbeheerder Paul en ecoloog Marijke heel veel over natuurbeheer. Met hen heb ik letterlijk dagenlang door de duinen rondgelopen én -gekropen.”
Kees van der Meer kijkt met trots terug op zijn avonturen in de Zeepeduinen, waar afgelopen jaren veel aan natuurherstel is gedaan.
Natuurmonumenten als warm bad
Kees van der Meer ziet door allerlei omstandigheden zijn werkgebied verder uitgebreid worden met onder andere de natuurinrichting op Neeltje Jans en veranderend beheer in de natuurgebieden Dintelse Gorzen, Goeree en Voornes Duin. “Met al deze opgedane ervaring werd ik in 2004 bij Staatsbosbeheer aangenomen als beheerder van district Noord Zeeland. Na mijn pensionering in 2011 werkte ik hier nog 8 jaar als ZZP-er aan tal van mooie natuurprojecten. Maar Natuurmonumenten voelde altijd als een warm bad, dus ben ik daar als vrijwilliger blijven werken. Ik deed voornamelijk vegetatieopnames in het Zeepe en de graslandjes bij Burgh-Haamstede. Ook mijn partner is Natuurmonumenten vrijwilliger. Voor de beheereenheid Zeeland-Volkerak help ik haar bij OERRR activiteiten, kinderexcursies, diapresentaties in Slot Haamstede en voorlichting in de Deltawagen bij de Plompe Toren.”
Veranderend natuurbeheer
Kees heeft in al die jaren het natuurbeheer flink zien veranderen. “In de beginjaren reden we nog met paard en wagen door de Zeepeduinen. Eens sloegen de paarden op hol en bestuurder Govert en ik moesten van de wagen springen. We volgden de brokstukken en vonden de paarden in de braamstruiken. Van de wagen was alleen nog een verbogen trekstang over ... En dan die keer, dat er in het Slotbos toch heel nodig gedund moest worden. De voormalige sloteigenaars hadden tot dan toe hun zin gekregen en al het snoeihout moest buiten het terrein gebracht worden. Collega René heeft dagenlang lopen sjouwen! Toen net de slogan ‘dood hout leeft’ van kracht werd moest al het uitgedragen snoeihout weer terug gebracht worden!”
Met partner Greet fietst en wandelt Kees nog door heel Europa. “Als fanatiek fietser ben ik er trots op dat ik -samen met het Waterschap- ervoor gezorgd heb dat er door de Kwade Hoek een prachtig fietspad en wandelpad is aangelegd. Dit gebied is nu in beheer van Natuurmonumenten.”
Voor Kees blijven de duinen altijd heel bijzonder. “In mijn ogen zijn die nog het meest oorspronkelijke en minst door mensenhand gevormde natuurgebied.”
