Poëziefietsroute Zuidwest-Veluwe

Toen sprak een landschap mij aan:

"Er is niets aan mij te zien”, zei ze.
(Het was een "ze")

"Dat zie ik”, zei ik. "Ik hoef je niet meer.”
"Jij hoeft me wel, zei ze.”

Ik zag hoe verschrikkelijk leeg ze was.
En hoe woedend, hoe woest.

Eindelijk moest ik van mezelf
eens wat meer zien,
te weten.

Daar stonden we dan,
op die hei.

Kees Rood

Wat is het toch met deze plek? Heb ik de ziel van het woud betrapt?
En deed het woud hetzelfde bij mij? Ik voel mij een man van hout,
aan elke boom gelijk, net of ik hier eeuwen geleden wortel schoot,
al bleek de getemde grond veel te schraal om op te overleven:
de boerderij verviel, de schaapskooien rotten weg, gras vrat
de akkers op, de drinkbak van de paarden raakte overwoekerd.

Al is de hofstee nu gerenoveerd voor verhuur aan toeristen,
toch heerst er niets dan stilte, en heerst er in die stilte niets
dan het onwerkelijk verlatene... Een raaf komt zo laag over
dat ik hem aan kan raken, er hangt  heimwee in de lucht,
er vervloog iets onomkeerbaars, oh roep van het voorbije,
schrijnende adem van vergeefs, vergeefs, en dat voorgoed…

Een groep herten haast over de weer wild gelaten gronden,
en ineens zie ik jou zwaaien naast de dikke, kromme eiken
in de moestuin die allang verging, je borsten vrolijk deinend,
je armen, nog zo glad en jong!, glanzend in het melklicht,
morgenster bij dageraad van donkere robijnen, mijn liefste
als nu hanen kraaiden zou ik knielen want dan was je echt…

En je lacht en zwaait, al vrolijker, al helderder, en ik draaf en vlieg
met die bange herten en die onversaagde raaf, tot er in de verte,
dat zal je altijd zien, een haan begint te kraaien als nog nooit
een echte haan gekraaid heeft, en op mijn draf en vlucht
hoor ik de zucht van de beproefde aarde, en de mens die er,
tot hij ontzield wordt, hoe dan ook wat van moet zien te maken.
 
Pieter Boskma

een boom eet niets
hij drinkt alleen
en toch staat ie zo verankerd
als ik alleen drink
en verder niets
ben ik één en al gewankel
 
een boom vangt wind
en wiegt daarop
en kust de mooie luchten
ik
vanaf mijn wiegetijd
laat winden van het zuchten
 
en tot slot
een boom
hij wordt zo oud
en vindt dat niet bijzonder
terwijl ik
van elke rimpel schrik
en de jeugd nog zo bewonder
 
O, was ik maar een boom
dan had ik niet zo’n zorgen
dan koesterde ik de jaarlijnen
en dronk mijn weg naar morgen

Larissa Verhoeff