Spreken is zilver en zwijgen is goud

Successen juist niet vieren

Afgelopen week schreef ik een nieuwsbericht over de grauwe klauwier. Mijn collega meldde dat ik het ‘nu wel mocht vertellen…’ Dan weet ik al dat er iets bijzonders aan de hand is.

Ik had nog nooit van deze vogel gehoord. Niet zo verwonderlijk want toen ik bij Natuurmonumenten kwam werken kon ik net een mus van een merel onderscheiden. Maar het boeit me enorm, dus ik leer veel bij. Maar deze vogel kon ik dus eigenlijk ook niet kennen. Want bij het openen van de site van de vogelbescherming zag ik het direct: BAM! Bovenaan de pagina stond ‘Rode lijst’ in vette, rode letters. Zeldzaam dus.  En als je ‘m ziet is het een grauw, niet opvallend vogeltje. Schijn bedriegt want ook al is het uiterlijk niet kleurrijk en karakteristiek, het is wel een echt roofvogeltje die zijn prooi op doornen en prikkeldraad spiest. Dus als je tijdens een wandeling een dode kikker in het prikkeldraad ziet hangen, dan is deze er dus met voorbedachten rade ingehangen. Deze vogel heeft struiken en doornen nodig in z’n omgeving. In kleinschalige landschappen vind je die gelukkig nog. 

Stilte loont

Eigenlijk wil je van de daken schreeuwen dat we het juiste deden om deze vogel weer een goede leefomgeving te bieden, maar we houden ons stil. We zwijgen. Dat is voor mij nogal een ding: ik weet dat ik enorm kan kletsen, helemaal bij een onderwerp waar ik enthousiast over ben ….. maar ik krijg dan de mededeling mee dat iets ‘echt niet naar buiten mag’. Ook het broeden van de grauwe kiekendief in Ottershagen meldden we veel later. We waren toch een beetje benauwd voor een invasie van fotografen. 

Kuikentjes, kalfjes en zeldzame dieren scoren

Elke fotograaf gaat voor het perfecte plaatje en zal in zijn of haar beleving echt niets verstoren. Het liefst natuurlijk jonge dieren, ze zijn ook echt schattig. Kuikentjes, kalfjes en zeldzame dieren, dat zijn vaak de scorende plaatjes. Ik las in Trouw een artikel met schrijnende voorbeelden. Laatst zag ik een dame in het Witte Veen van de fiets afstappen om een hooglanderkalf te fotograferen op een paar meter afstand. De dame had vast alle infoborden gemist waarop stond dat je niet tussen moeder en kalf moet gaan staan. Maar ze had wél een plaat met hoog ‘aaibaarheidsgehalte’.

Delen blijft een dilemma

Het blijft een dilemma tussen natuurbeheer en natuurbeleving. Inmiddels werken we in Twente aan een paar oplossingen. Jammer voor de fotografen, maar natuurbehoud staat bij ons toch voorop.  

• We sturen niet direct berichten de wereld in over onze bijzondere waarnemingen
• Een beperkt aantal fotografen kreeg van ons een vergunning om te fotograferen, zij kennen de regels. Alle andere mensen die we buiten de paden, hangend in bomen of languit in de heide vinden voor het perfecte plaatje spreken we aan
• De website Waarneming.nl helpt ons door de zeldzame waarnemingen te ‘verdoezelen’
• En …. We denken na over een mobiele fotografiehut! Tof idee. Veilig fotograferen ten top. Wordt vast vervolgd!

Wat we niet direct vertelden...

Op de hoofdplaat van deze blog zie je linksboven de grauwe kiekendief en ernaast de grauwe klauwier. Tussen waarneming en nieuwsbericht zit een behoorlijke tijd. Enkele dassenburchten zijn weer bewoond. De karmozijn wasplaat troffen we aan in het Buurserzand: een helderrood klein paddenstoeltje en nog niet eerder gezien in Twente. Ook de moeraswespenorchis spotten we dit jaar voor het eerst. De laatste twee foto's zijn van Annemieke Ouwehand. En zeg nou eerlijk .... voor het plaatje van het welpje wil je toch best een aantal uren bewegingloos op één plek zitten?