Mariël 'Ik zie hoe de zon de witte rijp goud kleurt ...'
De Omweg van … een serie natuurverhalen langs de route. Soms is de kortste weg helemaal niet de mooiste en is de bepijlde weg juist het meest verwonderend. We laten in deze serie de bezoekers aan het woord: wandelaars, fietsers, dwalers en ontdekkers. Geen routebeschrijvingen, maar persoonlijke verhalen over bijzondere momenten in de natuur.
Eindelijk helder weer
Maandagochtend, na een weekje voorjaarsvakantie. Eindelijk breekt het mooie, heldere weer aan waar ik de hele week tevergeefs op hebt gewacht. Best wel balen. Want nu heb ik weer een heel lijstje met dingen die ik echt moet doen. Ik start echter met een thuiswerkdag. Ook dan zit ik altijd braaf op tijd achter mijn computer om voortvarend mijn actiepunten af te werken. Maar vandaag gooi ik het over een andere boeg. Ik heb de wekker vroeg gezet zodat ik voor het werk nog op pad kan voor een frisse ochtendwandeling over het Buurserzand. En te genieten van de zonskopkomst en de ontwakende natuur.
Het vroege opstaan loont.
Zonneharpen boven het water
Met een kriebel in mijn buik rijd ik naar de parkeerplaats bij de Wakel. Wat is het mooi vanochtend met die rijp! Het belooft een prachtig begin van de dag te worden. Ik ben blij verrast te zien dat de parkeerplaats leeg is. Het is heerlijk om hier alleen te wandelen. Ik besluit om langs de Wakel te lopen, over het mooie pad dwars over het Buurserzand heen. Daar kun je heel mooi zien hoe de zon opkomt tussen de bomen. Tijdens eerdere wandelingen zag ik op dit pad al vaker een ree oversteken. Hoe gaaf is dat! Deze keer heb ik minder geluk, maar zie ik wel hoe de zon de witte rijp goud kleurt. Mijn camera maakt overuren. Ik ga het hekje door en besluit nog even naar Het Buursermeertje te gaan. Misschien hangt daar wel wat nevel. En ja hoor, in de verte zie ik hoe de zon door de bomen piept en voorzichtige zonneharpen maakt boven het water. Ik probeer de eenden die in de nevel zwemmen vast te leggen. Nog steeds kom ik niemand tegen en hoor ik alleen het geluid van de vogels. Wat heerlijk is dat, de lente ontmoet de winter op deze mooie ochtend.
Ojee, ik moet naar huis
Een blik op de klok zegt mij dat ik zo langzaamaan om moet keren, want de plicht roept. Ik wandel terug naar de auto en geniet van de zon die steeds meer warmte brengt en de rijp doet smelten. Nog steeds is er niemand te zien! Dat is anders als ik de parkeerplaats nader. Meer mensen zijn zo slim om de (werk)week te beginnen met een 'zen momentje' in de natuur. Voldaan rijd ik naar huis. De dag kan beginnen.
Mariël Rondeel
De zon geeft alles een lichtgouden gloed.
