Poëziefietsroute Zuidwest-Veluwe

Toen sprak een landschap mij aan:

"Er is niets aan mij te zien”, zei ze.

(Het was een "ze")

"Dat zie ik”, zei ik. "Ik hoef je niet meer.”

"Jij hoeft me wel, zei ze.”

Ik zag hoe verschrikkelijk leeg ze was.

En hoe woedend, hoe woest.

Eindelijk moest ik van mezelf

eens wat meer zien,

te weten.

Daar stonden we dan,

op die hei.



Kees Rood

Wat is het toch met deze plek? Heb ik de ziel van het woud betrapt?

En deed het woud hetzelfde bij mij? Ik voel mij een man van hout,

aan elke boom gelijk, net of ik hier eeuwen geleden wortel schoot,

al bleek de getemde grond veel te schraal om op te overleven:

de boerderij verviel, de schaapskooien rotten weg, gras vrat

de akkers op, de drinkbak van de paarden raakte overwoekerd.

Al is de hofstee nu gerenoveerd voor verhuur aan toeristen,

toch heerst er niets dan stilte, en heerst er in die stilte niets

dan het onwerkelijk verlatene... Een raaf komt zo laag over

dat ik hem aan kan raken, er hangt  heimwee in de lucht,

er vervloog iets onomkeerbaars, oh roep van het voorbije,

schrijnende adem van vergeefs, vergeefs, en dat voorgoed…

Een groep herten haast over de weer wild gelaten gronden,

en ineens zie ik jou zwaaien naast de dikke, kromme eiken

in de moestuin die allang verging, je borsten vrolijk deinend,

je armen, nog zo glad en jong!, glanzend in het melklicht,

morgenster bij dageraad van donkere robijnen, mijn liefste

als nu hanen kraaiden zou ik knielen want dan was je echt…

En je lacht en zwaait, al vrolijker, al helderder, en ik draaf en vlieg

met die bange herten en die onversaagde raaf, tot er in de verte,

dat zal je altijd zien, een haan begint te kraaien als nog nooit

een echte haan gekraaid heeft, en op mijn draf en vlucht

hoor ik de zucht van de beproefde aarde, en de mens die er,

tot hij ontzield wordt, hoe dan ook wat van moet zien te maken.

 

Pieter Boskma

een boom eet niets

hij drinkt alleen

en toch staat ie zo verankerd

als ik alleen drink

en verder niets

ben ik één en al gewankel

 

een boom vangt wind

en wiegt daarop

en kust de mooie luchten

ik

vanaf mijn wiegetijd

laat winden van het zuchten

 

en tot slot

een boom

hij wordt zo oud

en vindt dat niet bijzonder

terwijl ik

van elke rimpel schrik

en de jeugd nog zo bewonder

 

O, was ik maar een boom

dan had ik niet zo’n zorgen

dan koesterde ik de jaarlijnen

en dronk mijn weg naar morgen

Larissa Verhoeff